Gagnrýni á kvikmyndagerð

Þegar ég ákvað í fyrra hvaða valfag ég vildi kjósa mér þá vildi ég helst velja eitthvað sem gæti brotið upp allt þetta hefðbundna bókanám sem Menntaskólinn í Reykjavík snýst aðallega um og lögð er megináhersla á eins og sést best á aðstöðu leikfimikennslu í skólanum. Ég kaus því að velja kvikmyndagerð sem ég ímyndaði mér að yrði með mörgum verkefnum sem fælust ekki bara í því að hanga yfir einhverjum bókm heldur einhverju sem gæti verið gert í hópum sem sköpuðu eitthvað saman o.s.frv. Spurningin er svo rættist þessi draumur? Hann gerði það vissulega að miklu leyti og áfanginn byrjaði strax mjög vel með Maraþonmyndinni og klippiverkefninu og hafði ég mjög gaman að hvoru tveggja. Það sem fylgdi svo með var kvikmyndasagan se m mér fannst áhugaverð sérstaklega varðandi tækniþróun kvikmynndatökuvélina og hversu mikinn þátt umfjöllun um tæknilega hlið kvikmyndasögunnar tók í áfanganum. Síðan var það heimildamyndin sem var líka mjög skemmtilegt og dáldið krefjandi verkefni af því okkur strákunum langaði að gera eitthvað sem fólk gæti haldið sér vakandi yfir og helst líka hlegið, allavega flissað yfir. Við fundum ekkert nógu gott viðfangsefni svo við spurðum hvort við mættum ekki gera svona mocumentary og fengum við grænt ljóos á það. Það verkefni var síðan mjög skemmtilegt og klárlega eitt af því sem gerði áfangann skemmtilegan og er það skoðun mín að hún sé nauðsynlegur þáttur í þessum áfanga. Þegar kom hins vegar að einkunnagjöfinni miðað við aðra hópa þá fannst mér við fá ósanngjarna einkunn en um leið geri ég mér ljóst að við gerðum í raun ekki sanna heimildamynd en ég tel okkur hafa haldið okkur nógu vel  við heimildamyndaformið til þess uppskera hærri einkunn. Síðan var komið að seinni önninni í áfanganum og þá verð ég að viðurkenna að ég fékk dálítið leið á kvikmyndasögunni og skemmdi það dálítið fyrir mér áfangann. Ekkki síður spillti það fyrir að ekki voru nein verkefni eins og kannski tónlistarmynndband sem mér finnst að ætti að vera einhvers konar fyrra verkefni á léttu nótunum á seinni önninni. Stuttmyndin var svo toppurinn á áfanganum og fannst mér gerð hennar gríðarlega skemmtileg. Bókklegur þátur kvikmyndagerðarinnar var svo líka spennandi, þ.e. Film directing fundamentals þátturinn, og margt mikilvægt og jafn framt áhugavert kom fram í þeirri kennslu og svo fannst mér prófið úr því einnig vel útfært en kannski dálítið langt fyrir tímarammann. Síðast langar mig að tala aðeins um bloggin. 20 stig á mánuði var sá fjöldi sem maður þarf til þess að fá 10 fyrir þann þátt kennaraeinkunnarinnar. Til þess þarf maður að minnsta kosti að blogga þrisvar í mánuði, að því gefnu að maður fá 6-7 stig fyrir hvert blogg. Nú þetta tekur mig persónulega alveg hálftíma hver færsla og ef maður ætlar að fá 10 fyrir aðra þætti áfangans þá þarf maður að eyða svona 1 klukkustund til viðbótar í lestur á kvikmyndasögu og Filmdirecting fundamentals. Nú verklegu verkefnin taka svo hvert um sig fleiri fleiri klukkustundir, t.d. fór alveg heill sólarhringur í klippingu á stuttmyndinni. Vegna alls þess tíma sem fer í annað en að blogg þá finnst mér að blogg upp á 10 stig ætti að vera algjört hámark í hverjum mánuði. Það fyrirkomulag að hafa ekkert lokapróf í áfanganum finnst mér svo sniðugt því það gefur manni meiri tíma í stuttmyndina, lokaverkefnið og önnur stúdentspróf.
Gagnrýni á lokaverkefnum:
Mér fannst myndin um spaðaásinn alveg drullutöff hugmynd en frekar slappt að ekki skildi vera neitt hljóð í mikilvægum senum myndarinnar. Söguþráðurinn var flotur og Halla lék verð ég að segja vel og aðrir leikarar myndarinnar stóður sig einnig vel.

Myndin um "dömpið" fannst mér frekar fyndinn en hún hefði mátt vera lengir og með fleir senum á fleiri stöðum til að lífga aðeins upp á söguþráðinn. Hún kláraðist eiginlega bara strax.

Buried

Ég var að læra á Íþöku á miðvikudaginn með hinum mikla meistara og góðvini mínu Ármanni Hannessyni. Svo skrapp Ármann fram og viti menn kom hann ekki til baka með tvö stykki boðsmiða í bíó á myndina Buried með Ryan Reynolds í aðalhlutverki. Hvor miði gilti fyrir tvo svo ekkert annað en double date í uppsiglingu.
   Ég var mjög forvitinn um myndina strax og ég sá miðann því þar sést maður sem er lokaður inni í einhvers konar kassa  með kveikjara í hendinni. Mér datt í hug að þetta gæti verið mynnd eins og Phonebooth sem ég á sínum tíma, þegar ég sá hana í fyrsta skipti, fílaði bara nokkuð vel. Svona mynd sem gerist bara á einum mjög afmörkuðm stað eins og símaklefa eða kistu. Síðan sá ég trailerinn og sá að þetta var einhver svona Thriller og þá varð ég að sjá hana.

Myndin byrjaði á svona kynnningu á aðalfólki sem kom að myndinni og þar var held ég ekki eitt enskt eða þ.e.a.s. amerískt nafn nema þá kannski Ryan Reynolds. Ég veit ekki hvort myndin er framleidd í Hollywood þó svo ég geri nú ráð fyrir að hún sé það en mest allt staffið samt ekki og því kannski eitthvað öðruvísi í uppsiglingu eins og dagsskrárstjóri Bió Paradís gaf til kynna að kvikmyndahúsið legði áherslu á.
   Gagnrýni á myndinni: (SPOILER!)
Hugmyndin að láta myndina alla gerast á einum stað en samt vera thriller gekk mjög vel upp hjá leikstjóra og leikara. Einu aukapersónurnar voru í raun raddir sem báru nafn og ekkert annað. Eitt fannst mér sérkennilegt sem mér finnst að hefði mátt gera betur en það var að persónan panikkar strax í byrjun. Með því á ég við að ég held að það hefði farið mydninni betur að láta það gerast stigvaxandi og svo kannski svona fall í brjálæði persónunnar í lok myndarinnar eins og gerðist. Hann segir fólkiu strax í byrjun að fara til helvítis o.s.frv. í stað þess að gera það þegar hann áttar sig betur og betur á því að það eru hryðjuverkamenn með hann í haldi og þeim er skítsama um hann, þeir vilja bara fá peninga með honum. Það sem var svo GEÐVEIKT við myndina var endirinn. Endirinn var svo ótrúlega epískur og margt sem spilaði þar inn í. Á sama tíma og myndin endaði illa þá var endirinn eiginlega bara svona ótrúlega gott og vel skipulegt háð á hina klassísku spennummynd Hollywood sem endar vel og aðalpersónan lifir af. Það var ekki svo gott í þessari mynd. Handritsskrifaranum, leikaranum og leikstjóranum tekst að troða þeirri hugsun í áhorfandann alveg í blálokin að honum verði virkilega bjargað en svo bara BAMM.... The end, og svona tilfinningaþrungið ooooooo heyrist um allan bíósalinn. Þvílík snilld og góð tilbreyting. Síðan fannst mér mjög skemmtilegt hvernig áhorfandanum er leyft að ímynda sér allar ytri aðstæðurnar sem sjást ekki fyrir utan kistuna. T.d. hjá þessum gíslasérfræðingi og öllum öðrum sem hann hringir í og ekki er verið að gera mikið úr því hvernig honum er náð heldur er hann bara þarna í byrjun myndarinnar og deyr þarna í lok myndarinnar.
   Annað sem ég fór að hugsa um eftir myndina var: "Vá hvað þetta hefur kostað lítinn pening og alls ekki mikla vinnu". Ég aflaði mér þá heimilda og komst að því að budgetið á bak við myndina var einungis ein milljón bandaríkjadala og hún tók aðeins 17 daga í tökum. Af því ég er nú byrjaður að bera hana saman við mnndina Phone Booth frá 2002 þá kostaði hún 13 milljónir sambærilegra dala... Eigum við að ræða það eitthvað. Ég get ekki ímyndað mér að það sé hægt að gera neitt annað en græða á svona mynd. Þvílíkt success, eða það held ég allavega.
  Ég gef myndinni tæplega 4 stjörnur, þó meira en 3 og hálfa vegna þess að mér fannst hún einfaldlega bara góð mynnd sem endaði "vel" en kannski byrjaði ekki alveg eins og ég mundi láta hana byrja. Klárlega ekki fyrir mjög viðkvæma og fólk sem fær innilokunarkennd.

Taken

Halló alheimur... Ég ætla að segja nokkur orð um eina af myndum helgarinnar hjá mér. Þetta er myndin Taken með Liam Neeson í aðalhlutverki:

Ég byrjaði að horfa á myndina seint um kvöld sem er að mínu mati besti tíminn til þess að horfa á þessa mynd eða aðra af þessu tagi, hún einfaldlega lengir þá daginn. Eftir 20 mín er hasarinn strax farinn af stað þar sem dóttur meistarans Liam Neeson hefur verið rænt en ótrúlegt en satt þá er hann fyrrum CIA njósnari sem á góða vini í bransanum og kemst strax á sporið um hvar dóttur sína er að finna. Þetta lýsir kannski best því hversu ótrúlega amerísk þessi mynd er og auðvelt væri að giska í eyðurnar ef DVD-diskurinn hefði verið rispaður og einhverjir partar hefðu skolast til.
    Myndin fær einkunnina 7,9 inn á IMDB og ef til vill er það fullnægjandi einkunn. Ekki þó vegna þess að efnisinnihald hennar er eitthvað rosalega frumlegt enda myndin frekar fyrirsjáanleg eins og margar aðrar amerískar myndir, heldur frekar vegna þess að hægt er að horfa á hana aftur og aftur með stuttu millibili án þess að fá leið á henni. Slíkur er hasarinn og spennan í henni að fyrir testósterónfíkla eins og mig er þetta hálfgerð fullnæging
    Hvað varðar leik í myndinni þá er aðalpersónan Bryan Mills (Liam Neeson) mjög góð en samt pínu skrýtið hversu yfirvegaður hann er yfir því að verið sé að ræna dóttur hans og þeirri staðreynd að hann gæti í raun aldrei hitt hana aftur. Samt verður að viðurkennast að eins og Neeson er og eins góður leikari og hann er þá gerir hann allt fyrir þessa mynd og án hans væri hún ekki upp á marga fiska. Dóttir hans er Kim(Maggie Grace) er t.d. alveg frekar mikið léleg í þessari mynd finnst mér, en ef til vill stafar sú skoðun mín á henni af því að hún hleypur eins og fáviti :-D. (og það er meira að segja búið að gera sérstakt vídeó um það).

Annars hafði ég mjög gaman af þeim persónum sem áttu að vera frá Albaníu... öllum Marcounum.
    Minn lokadómur eða krítík skulum við frekar segja er að þetta er svona Bond mynd með lágt budget... engar gellur... eiginlega engir ofursvalir súperbílar... en skilaði samt inn sama skammt af testósteróni fyrir mig...

Er 3D fallið nú þegar

Já Sæll. Langt síðan ég hef bloggað.
Ég valdi mér greinina "Has 3D already failed" fyrir þetta heimaverkefni vegna þess að ég hef aldrei myndað mér fullnægjandi skoðun á þrívíddartækni bíómynda sem ríður nú feitum hesti hélt ég að minnsta kosti áður en ég las þessa. Ég las hana því  með það að sjónarmiði að hún gæti ef til vill hjálpað mér að mynda mér skoðun á þessu máli.

• Höfundar greinarinnar nota stórmyndina Avatar frá síðasta ári til þess að miða við sem verður að teljast eðlilegt því að þrívvartæknin í henni og útkoman er ansi mögnuð. Avatar, sem James Cameron gerði, halaði inn peningum og þótti stórkostleg í alla staði þó svo að mér persónulega hafi reyndar fundist söguþráðurinn í henni frekar barnalegur og ófrumlegur. En þó er 3D ekki alveg fullkomið.
• Mörg krítík á 3D í þessari grein fangaði athygli mína og snemma er rætt um galla og í raun er aðallega einblínt á galla þrívíddartækninnar en eins og ég sagði þá er snemma talað um feikilegan kostnað í kringum 3D en það gefur auga leið að 3D tæknin er digital tækni þannig að kvikmyndahús eru tilneytt til að uppfæra tækni sína yfir í stafræna ef þeir vilja hafa möguleika á að sýna 3D myndir.en eins og sagt er frá í greininni þá er u.þ.b. 5 sinnum dýrara að kaupa stafrænan búnað í stað sýningarvélar fyrir venjulega 35 mm filmu.
• Annað sem vakti einnig athygli hjá mér var umfjöllunin um 3D gleraugun en í bíóhúsum á íslandi eru gleraugu frá RealD notuð og þykja þau frekar ómerkileg meðal 3D spekinga skv. greininni. Einnig er fjallað um kostnað áhorfandans á að fara á 3D mynd í bíó en hann er meiri á 3D heldur en 2D myndir þó svo að nákvæmlega eins sýningarvél sé í gangi í hvoru skipti fyrir sig. Þetta þykir mér mjög athugavert auk þess vegna eins sem minnst er á í greininni og það er hvort þessi aukakostnaður, bæði miðaverð og gleraugnakostnaður, hafi einhver áhrif á það hvort fólk vilji yfirleitt sækja kvikmyndahús í jafn miklum mæli og þar með séu 3D myndirnar að reisa sinn eigin gálga.
• Annað sem var mjög áhugavert var tilvitnun sem höfundar áttu í grein eftir Roger Ebert sem hefur sama og ekkert gaman að 3D tækninni: "Ask yourself this question: Have you ever watched a 2D movie and wished it were in 3D" og viti menn ég spurði sjálfan mig þessarar spurningar og þá uppgötvaði ég um leið hver skoðun mín í raun og veru væri á 3D tækni kvikmynda.
• 1. Þegar ég hugsa til baka til mynda sem ég hef séð í gegnum tíðina þá dettur mér enginn í hug í fljótu bragði sem ég vildi óska að hefði nú verið í 3D því það hefði gert meira fyrir myndina.
• 2. Þegar hugsa til þess hvort ég hefði viljað sjá einhverja 3D mynd í 2D þá koma strax upp í hugann myndir eins og Toy Story 3D. Af hverju í ósköpunum þurfti ein af þessum myndum sem maður hefur alist upp með að vera 3D. Fyrsta mögulega ástæða sem mér kemur upp í hugann er peningagræðgi.
• En hvað veit ég. Kvikmyndasagan segir okkur að bíómyndir og form þeirra og útlit er stöðugt að þróast eins og þegar hljóðið kom... þá fussuðu nú einhverjir og einnig þegar Liturinn kom. Ekki var það neitt svakalega ódýrt að fá eina Technicolor myndavél leigða ásamt öllu meðfylgjandi en viti menn allar myndir erum með hljóði og í lit í dag og af hverju gæti ekki verið að þær yrðu allar í 3D innan kannski 20 ára.

5 bestu myndir fyrr og síðar

Ég hef ákveðið að velja mér tvær leiknar myndir og eina teiknimynd. Þetta eru myndirnar, Léon, Shawshank Redemption og Lion King.
           Léon er mín uppáhaldsmynd og ýmmsar ástæður eru fyrir því. Ef til vill stjórnast þessi brennandi áhugi minn á þessari mynd mikið af því hversu mikill hasar er í henni og þá sérstaklega í ansi mögnuðu lokaatriði. Þó tel ég að myndin veki ekki aðeins hrifningu vegna þessa heldur einnig vegna þess hversu góður leikur og leikstjórn einkennir hana ásamt því sem handritið gerir að lokum myndina að því meistaraverki sem mér finnst hún vera. Það hvernig handritshöfundi tekst að gera fólk með svo miklum aldursmun tengjast svo sterkum böndum er mjög vel útfært af leikstjóra myndarinnar og einnig verður að hrósa Natalie Portman fyrir framúrskarandi leik aðeins táningur að aldri. Myndin bregður upp dálítið brengluðu sambandi manns og smástelpu sem snýst upp í ást. Merkilegt þótti mér líka að aðalpersónan, það er Léon sjálfur, sé látinn deyja í lok myndarinnar en þó með flottum hætti og er það náttúrulega það sem gerir þessa mynd og aðrar líkar henni að svona góðum verkum.
          Shawshank Redemption er ekki beinlínis lík mynd eins og Léon hvað hasar varðar þó hasar gæti fyrir á ýmsa vegu í henni. Frekar er það söguþráðurinn og stemmingin í myndinni sem nær til manns. Það hvernig menn sem hafa setið í fangelsi fjarri hinni eiginlegu siðmenningu og þróun gerast háðir fanglesinu og hætta sér ekki aftur út í raunveruleikann er einkenni myndarinnar. Ein manneskja innan fangelsisveggjanna sem er jafn framt sú eina sem er saklaus gerist þó ekki háð fangelsinu heldur á sér draum um eðlilegt líf aftur gerir það að raunveruleika. Leikarar í myndinni eru ekki af verri toganum og þá ber helst að nefna Morgan Freeman sem að mínu mati getur leikið hvað sem er og engu virðist skipta á hvaða aldri maðurinn er. Til að skjóta því inn þá finnst mér hann og Anthony Hopkins vera tvö bestu dæmi um þetta í nútíma kvikmyndagerð.
         Síðasta mál á dagskrá er teiknimyndin Lion King sem ég sá fyrst sem smákrakki og man vel eftir og síðast horfði ég hana með honum litla bróður mínum í síðasta mánuði. Mér finnst alltaf erfitt að bera saman leiknar myndir og teiknimyndir því einungis er hægt að dæma tölvugerð og raddbeytingu einhverra leikara. Þar sem ég hef bara séð myndina á íslensku þá ber nú samt sem áður að nefna að hrósa skal þeim talsetjendum fyrir vinnu sína í þeirri mynd ásamt þeim sem þýddu þau fjölmörgu góðu lög sem koma fyrir í myndinni. Þessi mynd er nú bara mjög gott dæmi um góða hugmynd sem varð að veruleika hjá bandaríska kvikmyndarisanum Walt Disney. Myndin er hnyttin og fyndinn en um leið hef ég séð stelpur fella tár yfir dramatískum senum myndarinnar. Enn sem komið er hef ég ekki séð neinn jafnoka þessarar myndar og er það ef til vill helst vegna þess að boðskapur myndarinnar er svo frábær eða þú ert það sem þú ert og þú getur aldrei flúið frá því þó ekki sé nema bara í huganum. Einnig finnst mér f´rabær hvað börnum sem horfa á myndina er gert skýrt grein fyrir hringrás lífsins. Villi kveður...